Het oude huis van mijn opa en oma had heel veel kamers. Het was perfect om verstoppertje te spelen met mijn neefjes en nichtjes. Eén kamer was echter verboden terrein en dat was de zolderkamer, het schildersatelier van mijn opa. En precies daarom was die mysterieuze kamer natuurlijk heel erg interessant en stapten we er stiekem binnen. De kamer was stil en donker, met veel bruin. Ik herinner me de uitgeknepen tubes verf op de tafels, de lappen met verfstreken, schilder ezels met doeken waaraan gewerkt werd. En bovenal: de geur van olieverf. Mijn opa was van beroep huisschilder, een stille man die nooit over zijn grote hobby praatte. Het enige wat wij wisten, was dat er geregeld nieuwe schilderijen in de woonkamer hingen.

Terugkijkend denk ik dat hier, op die Limburgse zolderkamer, mijn ontzag voor olieverf is ontstaan. Het leek me altijd een moeilijk medium om mee te werken, alleen bestemd voor de hele grote meesters. Die voor mij mystieke olieverf is nooit uit mijn gedachten geweest. Het trok me aan en stootte me af. Na allerlei workshops met acrylverf durfde ik het een aantal jaar geleden aan om mijn eerste tubes olieverf te kopen. Mijn ontzag voor olieverf werd vervangen door groot enthousiasme. Ik had mijn medium gevonden.